Od rosyjskich skoczków oczekuje się medali na Olimpiadzie w 2014 r.

Nigdy was nie zastanawiało, co robi Rosyjska Federacja Skoków Narciarskich i Kombinacji Norweskiej dla popularyzacji tych dyscyplin sportu? W czym widzi problem dla rozwoju skoków narciarskich (kombinację norweską zostawmy na razie na boku)? Co jest niezbędne dla podwyższenia poziomu rosyjskich zawodników? Odpowiedzi znajdziecie na blogu „Urodzeni, aby latać”.  

Przed rozpoczęciem sezonu podczas posiedzenia Rady Federacji (w październiku) został opracowany projekt rozwoju skoków narciarskich na okres do 2020r.

1. WPROWADZENIE

Celem programu do 2020r. jest stworzenie podstawowych wskazówek na drodze rozwoju skoków narciarskich w rozpatrywanym okresie czasu. Końcowym ich wynikiem jest zdobycie liderstwa (ciekawe słowo zostało użyte w programie), polepszenie wyników.

2. ROLA SKOKÓW NARCIARSKICH jako dyscypliny sportowej

Wychowanie patriotyczne; fizyczne i psychologiczne przygotowanie obywateli, zwłaszcza w wieku dorastania; organizacja wolnego czasu młodzieży.

3. PROBLEMY (czyli to co mamy) i STATEGIA ROZWOJU (czyli to, czego chcemy)

Problemy rozwoju pojawiają się prawie na każdej stronie programu, więc zgromadzimy je w jednym miejscu i pogrupujemy według punktów realizacji programu.

Problem 1: niewystarczającej liczby zawodników, możliwości określenia sportu masowym

Rozwiązanie:

Skoki narciarskie (+kombinację norweską) powinno uprawiać co najmniej 10 tys. osób. Spośród nich 2 tys. powinni stanowić Kandydaci do tytułu „Mistrza Sportu”, Mistrzowie Sportu, 200 osób – kandydaci do składy reprezentacji, 50 osób – członkowie reprezentacji.

Dla osiągnięcia liczebności 10 tys. skoczków potrzebnych jest 400 trenerów (25 zawodników na jednego), 100 skoczni (100 osób na jeden obiekt), 66 szkół sportowych (150 osób na jedną szkołę) + sprzęt.

Dla porównania obecnie liczna osób uprawiających te dyscypliny sportu to 3,5 tys., a do 2020r. liczba ta powinna wzrosnąć do 10 tys. Duże nadzieje związane są Igrzyskami Olimpijskimi w 2014r. Po nich z każdym rokiem w skokach i kombinacji zawodników ma przybywać tysiącami (5; 6; 7,2; 8,4; 9,6).

Problem 2 (plan finansowy): niewystarczające budżetowe (i zapewne pozabudżetowe) finansowanie, które niesie za sobą wybrakowane zaplecze (w szczególności chodzi tutaj o sprzęt), i NAJBARDZIEJ problemowa kwestia – budowa nowoczesnych centrów sportowych ze skoczniami i odpowiednią infrastrukturą.

Rozwiązanie:

a. Skocznie. Obecnie kończy się procedura określenia regionalnych baz przygotowań skoczków narciarskich. Są to: Soczi (skocznia w 2012r.), Moskwa (2011), Petersburg (2013), Niżnij Nowogród (2013), Baszkiria (2013), Czajkowskij (2012), Niżnij Tagił (2011).

Zdaniem Federacji każda baza powinna być wyposażona w centrum szkoleniowe, centrum odnowy biologicznej i ośrodki rehabilitacyjne.

Wręcz zacytujemy: „Kwestia budowy kompleksów skoczni narciarskich leży w rękach polityki państwowej. Z kolei budową dziecięcych obiektów o rozmiarach K-10, K-30 powinny zająć się miejskie organy władzy oraz regionalne Federacje Skoków Narciarskich”.

b. Sprzęt. „Skoki narciarskie są dyscypliną sportową, która w dużej mierze jest uzależniona od dobrego wyposażenia, na które składają się: kombinezony, buty, narty. Wszystko to wpływa na proces przygotowania zawodników. W programie przewiduje się wsparcie krajowych producentów kombinezonów, butów, pokryć rozbiegu i zeskoku”. Dotyczy do producentów w Kałudze i Petersburgu, od których, nawiasem mówiąc, wymagane jest uzyskanie certyfikatu FIS.

Problem 3 (przygotowanie specjalistów): niezbędne jest odnowienie kadr trenerskich, sędziów i specjalistów technicznych; brak wykwalifikowanych specjalistów odpowiednich do zajmowania się NOWYMI skoczniami; konieczność regularnego przeprowadzania zawodów (aby obiekty były używane).

Rozwiązanie:

a. Nowe kadry. „Pierwszym krokiem do realizacji tego punktu programu powinno być zwarcie porozumienia między Federacją i sportowymi instytutami, dzięki któremu możliwe byłoby stworzenie katedr skoków narciarskich i kombinacji norweskiej”. Następnie – federacja pomaga w poszukiwaniach wyspecjalizowanych wykładowców, rozpracowuje plany (które w efekcie powinny złożyć się na jeden wspólny). Planuje się, że stworzenie 6 katedr w Rosji będzie wystarczające. (2010- 0 katedr, 2011 – 1, 2012 – 3, 2014 – 4, 2015 – 5, 2017 – 6).

b. Przygotowanie kadr. Planowane jest przeprowadzenie seminariów (rosyjskich i międzynarodowych). „Jedyną z podstawowych przyczyn niskiej efektywności pracy trenerów jest ich niezadowalający poziom kwalifikacji”. W 2011r. odbędą się następujące seminaria: „Tendencje polepszenia systemu przeprowadzania zawodów w skokach narciarskich i kombinacji norweskiej”, „Biomechaniczna analiza techniki skoków narciarskich przy pomocy programu komputerowego „Dart Fischer”, „System treningów wykwalifikowanych skoków narciarskich i kombinatorów norweskich”.

Problem 4 (planu organizacyjnego): brak działań w celu popularyzacji sportu, niewiele informacji o jego stanie w środkach masowego przekazu; problemy funkcjonowania Federacji (brak porozumienia między kierownikami regionalnych oddziałów, brak wspólnego planu metodycznego).  

Rozwiązanie:
Dla problemów tego typu nie przewidziano żadnych konkretnych działań. Wszystko co zaplanowano składa się jedynie na ogólny plan: konieczność podwyższenia poziomu współpracy w ramach Federacji; niezbędne są otwartość, przewidywalność i konsekwencja działań Federacji; od środków masowego przekazu wymaga się przekazywania na bieżąco wydarzeń, ale w związku z otwartością Federacji, nie powinno to stanowić żadnego problemu.

4. ŹRÓDŁA REALIZACJI PROGRAMU
- normatywna baza
- dobra organizacja
- finansowe zabezpieczenie
- odpowiednio przygotowane zaplecze szkoleniowe
- wykwalifikowane kadry

Ze wszystkich wymienionych źródeł, dla nas, kibiców, najbardziej interesujące jest finansowanie. Trzeba przyznać, że wszystkie problemy związane są z finansami – skąd wziąć pieniądze na budowę skoczni, pensje trenerów, zakup sprzętu, opłaty na przeprowadzenie seminariów i zawodów. Co dostajemy?

a. budżet federalny (Federacja nie ma większego wpływu na to finansowanie. Są to wpływy ze strony Ministerstwa Sportu. Rola Federacji ogranicza się do przedstawienia programu i oczekiwania na dofinansowanie).

b. budżet subiekta (dotyczy do budowy małych i średnich skoczni, finansowania szkół)

c. pozabudżetowe dofinansowanie (inaczej rzecz ujmując – sponsorzy). To najważniejsze w rosyjskich realiach źródło dofinansowania.

5. OCZEKIWANE REZULTATY

 6. KONTROLA

Ogólna kontrola zostaje przeprowadzona przez Ministerstwo Sportu, władze regionalne i Federację.

OGÓŁEM: jeśli chodzi i plany i zadania, żadnych wątpliwości nie ma, wszystko jest w porządku (kadry będą, skocznie się budują). Pozostaje jedynie kwestia wyposażenia. O wiele łatwiej jest korzystać z zagranicznego sprzętu, bo nasi producenci są nieco opóźnieni, jeśli chodzi o nowinki w tworzeniu nowoczesnego wyposażenia i zanim zdołają nadgonić zaległości, miną lata. 

Pozostało poza tym poradzić sobie w finansami. Mówi się, że jest człowiek gotowy sponsorować rosyjskie skoki narciarskie. Teraz trzeba więc solidnie inwestować.

Cieszy fakt, że są tylko dwie organizacje zajmujące się kontrolami: Ministerstwo Sportu i Federacja. Współpraca między nimi jest bowiem mniej więcej unormowana.
Końcowe pytania, na które poznamy odpowiedź za trzy lata – czy nic nie ukradną?

P.S.
„Mimo wyraźnych problemów skoków narciarskich i kombinacji norweskiej, kierownictwo Ministerstwa Sportu i Federacji czyni konkretne kroki we współpracy z dziennikarzami w calu zwrócenia uwagi na problem rozwoju skoków narciarskich. Ważne jest pełne zrozumienie faktu, iż poważne potraktowanie przez środki masowego przekazu tematyki tych dyscyplin sportu niesie za sobą niezwykle ważny proces, który może doprowadzić do odrodzenia skoków narciarskich.

Zwrócenie uwagi w prasie i Internecie na życie sportowców jak i bezpośrednio na proces przygotowania reprezentacji do najważniejszych startów, powinno stać się jednym z podstawowych tematów środków masowego przekazu”.

Aleksandr SZYLAJEW, "Tribuna.sports.ru", 21.01.2011